Feature

Kailan naging kasalanan ang pagiging kakaiba? Siyempre, sa matang mapanghusga. Nakakadena sa pang-aalipusta ang buhay ng isang naiiba. Iba sila kung tingnan at tratuhin, tila laging may layong paghusga. Pilit inaako ang bawat salitang nang-uuyam habang patuloy ang pagngiti — walang nakauunawa, walang pakialam.

Lahat tayo’y may kaniya-kaniyang pangarap na umaasang marating ang buhay na maginhawa— ‘yong tipong wala nang iniintinding bukas. Tila naglalayag sa alon ng karangyaan at ang isip natin ay malayang lumilipad, malayo sa problemang pinansyal.

Umibig ka na ba na parang tinola? Mainit, minsa'y mapait—ngunit sa bawat subo, may lambing na unti-unting gumuguhit sa panlasa. Hindi man agad tanggap ng lahat, natututo ka ring mahalin ang pait ng dahon ng sili at ang haplos ng malinamnam na sabaw.

Hindi tubig ang tunay na lumulunod sa kaniya—kundi ang paglimot ng sariling anak. Akala ng karamihan, likas na ang pagbaha tuwing tag-ulan. Sanay na raw tayo; sanay sa pagsalba ng TV gamit ang balde, sanay sa mga batang naliligo sa kalsadang maitim ang tubig.

They don’t tell you that the hardest part of grief isn’t the funeral — it’s the morning after. When the world is quiet, the bed is cold, and you wake up hoping it was all just a bad dream. But it isn’t. And that’s when the weight of loss truly begins.

College is often seen as a place where the best students receive awards and recognition. But what about those who study just as hard, give their all, and yet don’t graduate with Latin honors?

Sa Diyos ba’y ito’y kasalanan kung ang nagmamahalan ay magkaparehong kasarian? Kung oo, paano naging kasalanan ang kagustuhan ng Diyos para sa atin?