Tuwing sasapit ang buwan ng Agosto, tila muling bumabalik ang sigla ng mga paaralan, komunidad, at institusyon sa pagyakap sa sariling wika. Makukulay na banderitas, patimpalak sa pagtula, makabayang kasuotan, at mga programang nagpapakita ng pagmamahal sa wikang Filipino at katutubong wika—lahat ng ito ay nagsisilbing paalala na mayaman ang ating bansa sa kasaysayan, kultura, at pagkakakilanlan.
Ang tema ngayong taon na “Paglinang sa Filipino at Katutubong Wika: Makasaysayan sa Pagkakaisa ng Bansa” ay hindi lamang palamuti sa pader o salita sa tarpaulin—isa itong panawagan na alamin, gamitin, ipagmalaki, at ipaglaban ang ating wika. Ang wikang Filipino, na batay sa maraming katutubong wika, ay hindi lamang pambansang simbolo; isa itong buhay na alaala ng ating pinagmulan at pagkakaisa.
Ngunit sa likod ng selebrasyon ay ang tahimik na pangamba na unti-unti nang nawawala ang maraming katutubong wika sa bansa. Ayon sa mga pag-aaral, may mga wikang hindi na naipapasa sa susunod na henerasyon. Sa bawat wikang nawawala, may bahagi ng kasaysayan at kultura na hindi na natin mababawi.
Hindi sapat ang paggamit ng Filipino sa tuwing Buwan ng Wika lamang. Hindi sapat ang pagsuot ng barong o saya habang halos lahat ng diskusyon sa agham, teknolohiya, at iba pang larangan ay nananatiling nasa wikang banyaga. Ang wika ay dapat na aktibong ginagamit sa araw-araw maging sa sulat, sa sining, sa pananaliksik, sa musika, at higit sa lahat, sa pag-uusap.
Ang kabataan ang may mahalagang papel sa pagpapatuloy ng buhay ng wika. Sa pagsulat sa Filipino, sa pag-awit gamit ang sariling wika, sa paggawa ng nilalamang digital na may puso at diwang makabayan ay pinapatunayan ng kabataan na ang Filipino ay buhay, malikhain, at kayang sumabay sa panahon. Hindi ito hadlang sa kaunlaran, kundi susi sa mas inklusibong pag-unlad.
Sa pagdiriwang ng Buwan ng Wika, nawa'y mas danasin natin ito hindi lang bilang isang kultural na obligasyon, kundi bilang isang makabuluhang panata na ang ating wika ay hindi dapat ikahiya, kundi ipagmalaki; hindi lang isinusulat, kundi isinasabuhay. Dahil sa wika, tayo ay nagkakaintindihan. Sa wika, tayo ay nagkakaisa. At sa wika, patuloy tayong umaasa para sa isang bansang tunay na malaya, may malasakit, at may pagkakakilanlan.
