Sa bayang nababalot ng pusikit na dilim at ng sistemang tila isang lumang kuta ng kawalan, may natatagong silahis na hindi kayang patayin—ang diwang matatag ng lahing Pilipino. Hindi ito ang dilim na dulot ng gabi, kundi ang gabi na tila pinili ng sanlibutan. At sa loob ng gabing iyon, natuklasan natin ang kapangyarihan ng ating mga puso, na naging ilaw at tanglaw.
Ang pag-asa, sa atin, ay hindi isang bulag na pananampalataya. Ito ay ang paniniwala na kahit ang pinakamatigas na sementong ginawa ng kawalang-katiyakan, ay may munting butas pa rin para sumibol ang isang ligaw na bulaklak. Ito ang dahilan kung bakit ang kamay ng isang magsasaka na sanay sa lupang tigang ay may pag-asang magtanim. Bakit ang boses ng isang guro na nagtuturo sa sirang silid-aralan ay may pananalig na ang kaalaman ay lilikha ng pagbabago. Bakit ang mga pamilya, na nagkakasya sa kung ano ang mayroon, ay may lakas pa ring ngumiti. Ang bawat tibok ng puso ng Pilipino ay isang munting himno sa pag-asa—mahina man, ngunit sabay-sabay ay nagiging dagundong ng pagbabago.
Sa bawat luha na dumilig sa ating lupa, may isang binhi ng katatagan na tumubo. Sa bawat hagupit ng bagyo, mas matibay ang pagtindig. Sa bawat kasinungalingan, mas matamis ang paghahanap ng katotohanan. Hindi lamang tayo bumabangon dahil sa pag-asa, kundi ang pag-asa ay isinilang sa bawat pagbangon natin. Ang pagiging Pilipino ay hindi isang pagtanggap sa dilim, kundi ang walang sawang paglalakbay patungo sa liwanag—kahit pa ang daan ay batbat ng sugat at tinik.
Hindi na tayo mga nilalang na tahimik na naghihintay sa liwanag. Tayo na ang naging apoy na kumakaway sa dilim, ang hangin na nagbibigay-buhay, at ang sikat ng araw na pumuputol sa gabi. Ang ating mga kamay, na minsang nanginig sa takot, ngayon ay matatag na humuhubog ng sarili nating tadhana. Ang ating mga tinig, na minsang nalunod sa ingay ng pang-aabuso, ngayon ay sabay-sabay na umaawit ng himno ng pagbabago.
Sa bawat hakbang, sa bawat paghinga, at sa bawat tibok ng puso, lumilikha tayo ng bagong umaga. Ang bagong bukas ay hindi na lamang isang pangarap na pinipintahan sa isipan—ito’y isang katotohanan na hinuhugis ng ating pawis, dugo, at pananalig.
At kung minsan ay maramdaman nating muling lumalamon ang dilim, lagi’t laging may mag-aalab na ilaw sa isang sulok ng bayan—dahil ang pag-asa ng Pilipino ay hindi kailanman napapatay, kundi lalo pang nagliliyab sa oras ng pinakamatinding unos.
Sa huli, ang bagong bukas ay hindi regalo ng iilan, kundi bunga ng sama-samang paninindigan. Tayo ang liwanag. Tayo ang umaga. Tayo ang pagbabago.
